கவிமணி தேசிக விநாயகம் பிள்ளை (27 சூலை 1876 – 26 செப்டம்பர் 1954) 20ஆம் நூற்றாண்டின் தலைசிறந்த தமிழ்க் கவிஞர்களில் ஒருவர். குமரி மாவட்டத்தின் தேரூர் எனும் கிராமத்தில் பிறந்த இவர், பக்திப் பாடல்கள், இலக்கியப் பாடல்கள், வரலாற்று நோக்குடைய கவிதைகள், குழந்தைப் பாடல்கள், இயற்கைப் பாட்டுகள், வாழ்வியல் போராட்ட கவிதைகள், சமூகப் பாட்டுகள், தேசியப் பாட்டுகள், வாழ்த்துப் பாக்கள், கையறு நிலைக் கவிதைகள், பல்சுவைப் பாக்கள் எனப் பல்வேறு தளங்களில் முத்திரை பதித்துள்ளார்.
வாழ்க்கை ஒரு பார்வை
சிவதாணுப்பிள்ளை மற்றும் ஆதிலட்சுமி தம்பதியரின் மூன்றாவது குழந்தையாகத் தேசிக விநாயகம் பிறந்தார். தனக்கு முன் இரு பெண் குழந்தைகள் இருந்ததால், தான் வணங்கும் தேசிக விநாயகரின் பெயரை இவருக்குச் சூட்டினார் தந்தை. ஒன்பதாவது வயதிலேயே தந்தையை இழந்த கவிமணி, எம்.ஏ. படித்து ஆசிரியர் பயிற்சி பெற்று, தான் பயின்ற பள்ளியிலேயே ஆசிரியரானார். 1901-ல் உமையம்மை என்பவரை மணந்தார். தன் மனைவியைத் "தாயி" என்று மரியாதையுடன் அழைத்த கவிமணிக்குக் குழந்தைப்பேறு இல்லை. இதனால், தன் அக்காள் மகன் சிவதாணுவைத் தன் சொந்த மகன் போலவே வளர்த்தார்.
ஆசிரியர் பணி
கவிமணி தனது 36 ஆண்டு கால ஆசிரியர் பணியை நாகர்கோவிலிலுள்ள கோட்டார் ஆரம்பப்பள்ளி, நாகர்கோவில் ஆசிரியர் பயிற்சிப்பள்ளி மற்றும் திருவனந்தபுரம் பெண்கள் கல்லூரி போன்ற கல்வி நிறுவனங்களில் மேற்கொண்டார்.
குழந்தை இலக்கியப் பணி
குழந்தைகளுக்காகத் தொடர்ச்சியாகப் பாடல்களை எழுதிய முன்னோடி கவிஞர்களில் கவிமணி முக்கியமானவர். 1938-ல் வெளியான அவரது மலரும் மாலையும் தொகுப்பில் 25-க்கும் மேற்பட்ட குழந்தைப் பாடல்களும், 7 கதைப் பாட்டுகளும் இடம்பெற்றிருந்தன. "தோட்டத்தில் மேயுது வெள்ளைப் பசு" இன்றளவும் மிகவும் பிரபலமான அவரது குழந்தைப் பாடல்களில் ஒன்று.
மொழிபெயர்ப்பு மற்றும் ஆய்வுப் பணிகள்
மொழிபெயர்ப்புத் துறையிலும் கவிமணி சிறந்து விளங்கினார். எட்வின் ஆர்னால்டின் எழுதிய Light of Asia என்ற நூலைத் தழுவித் தமிழில் ஆசிய ஜோதியை எழுதினார். பாரசீகக் கவிஞர் உமர் கய்யாமின் பாடல்களையும் தமிழில் மொழிபெயர்த்துள்ளார்.
ஆராய்ச்சித் துறையிலும் கவிமணி அரிய பணிகளை ஆற்றியிருக்கிறார். 1922-ல் 'மனோன்மணியம் மறுபிறப்பு' என்ற திறனாய்வுக் கட்டுரையை எழுதினார். சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்தின் தமிழ்ப் பேரகராதி உருவாக்கத்தில் மதிப்பியல் உதவியாளராகப் பணியாற்றினார். கம்பராமாயணம், திவாகரம், நவநீதப் பாட்டியல் போன்ற பல நூல்களின் ஏட்டுப் பிரதிகளைத் தொகுத்து, 'காந்தளூர்ச்சாலை' பற்றிய ஆய்வு நூலையும் எழுதினார்.
விருதுகளும் சிறப்புகளும்
24 திசம்பர் 1940 அன்று சென்னை பச்சையப்பன் கல்லூரியில் தமிழவேள் உமாமகேசுவரம் பிள்ளை கவிமணி என்ற பட்டத்தை வழங்கினார்.
1943-ல் அண்ணாமலை அரசர் ஆத்தங்குடியில் பொன்னாடை போர்த்திக் கௌரவித்தார்.
1954-ல் கவிமணிக்குத் தேரூரில் நினைவு நிலையம் அமைக்கப்பட்டது.
அக்டோபர் 2005-ல் இந்திய அரசு அஞ்சல் தலை வெளியிட்டுச் சிறப்பித்தது.
கவிமணியின் நூல்கள்
அழகம்மை ஆசிரிய விருத்தம்
மலரும் மாலையும் (1938)
ஆசிய ஜோதி (1941)
மருமக்கள்வழி மான்மியம் (1942)
உமார் கய்யாம் பாடல்கள் (1945)
கதர் பிறந்த கதை (1947)
தேவியின் கீர்த்தனங்கள்
குழந்தைச்செல்வம்
கவிமணியின் உரைமணிகள்
காந்தளூர் சாலை (ஆய்வு நூல்)
தோட்டத்தின் மீது வெள்ளை பசு
புத்தரும் சிறுவனும் - ஒரு கவிதை விளக்கம்
கவிமணி தேசிக விநாயகம் பிள்ளை எழுதிய "புத்தரும் சிறுவனும்" என்ற இக்கவிதை, சாதி, இனம் கடந்து மனிதநேயமே சிறந்தது என்பதை வலியுறுத்துகிறது. ஒரு ஆயர் குலச் சிறுவன், வழியில் மயங்கிக் கிடக்கும் புத்தரைக் கண்டு, சாதி பேதமின்றி அவருக்கு உதவி செய்யும் நிகழ்வை இக்கவிதை அழகாகச் சித்தரிக்கிறது.
கவிதை:
சிறுவன் வழியில் மயங்கிக் கிடந்த புத்தரைக் காணுதல் ஆடுகள் மேய்த்துவரும் ஒருவன் ஆயர் குலச் சிறுவன், வாடிக் கிடந்தவனைச் - செல்லும் வழியின் மீதுகண்டான்.
அவன் செயல் வையகம் வாழ்ந்திடவே - பிறந்த மாதவச் செல்வன் முகம் வெய்யிலில் வெந்திடாமல் தழைகள் வெட்டி அருகில் நட்டான். தெய்வ குலத்திவனை - எளியேன் தீண்டலும் ஆகாதினிச் 1 செய்வதும் யாதெனவே- சிறிது சிந்தை தயங்கி நின்றான். உள்ளந் தெளிந்துடனே -வெள்ளாடு ஒன்றை அழைத்துவந்து. வள்ளல் மயக்கொழிய - மடுவை வாயில் கறந்துவிட்டான். நட்ட தழைகளெல்லாம் - வளர்ந்து நாற்புறமும் கவிந்து, கட்டிய மாளிகைபோல் - வனத்தில் காட்சி யளித்த, அம்மா!
ஐயனை இவ்வுலகம் - காணுதற்கு அரியவோர் தெய்வமெனக் கைகள் தொழுதுநின்றான் - சிறுவன் களங்க மிலாவுளத்தான்.
புத்தர் எழுந்து பால் கேட்டல் நிலத்திற் கிடந்த ஐயன் - மெல்ல நிமிர்ந்து தலை தூக்கி, கலத்தினி லேகொஞ்சம் பாலைக் கறந்து தருவாய்' என்றான்.
சிறுவன் மறுத்தல் "ஐயையோ! ஆகாது" என்றான் சிறுவன் "அண்ணலே! யானும் உனைக் கையினால் தீண்டவொண்ணா - இடையன் ஓர் காட்டு மனிதன்" என்றான்.
புத்தர் அறிவுறுத்தல் "இடர் வரும் போதும் உள்ளம் இரங்கிடும் போதும் உடன் பிறந்தவர்போல் - மாந்தர் உறவு கொள்வர், அப்பா! ஓடும் உதிரத்தில் வடிந்து ஒழுகும் கண்ணீரில், தேடிப்பார்த்தாலும் சாதி தெரிவதுண்டோ அப்பா? பிறப்பினால் எவர்க்கும் உலகில் பெருமை வாராதப்பா! சிறப்பு வேண்டு மெனில் - நல்ல செய்கை வேண்டும். அப்பா! நன்மை செய்பவரே - உலகம் நாடும் மேற்குலத்தார்; தின்மை செய்பவரே -அண்டித் தீண்ட ஒண்ணாதார்."
சிறுவன் பால் தருதல் நிலத்துயர் ஞானி-இவை நிகழ்த்தி, "என் தம்பி! கலத்தினிலே கொஞ்சம் - பாலைக் கறந்து தா" என்றான். ஆயர் சிறுவனும் -கலத்தில் அளிக்க வாங்கியுண்டு, தாயினும் இனியன் - கொண்ட தளர்ச்சி நீங்கினனே.
விளக்கம்:
ஆடுகள் மேய்த்துக்கொண்டிருந்த ஒரு ஆயர் குலச் சிறுவன், வழியில் மயங்கிக் கிடந்த புத்தரைக் காண்கிறான். வெயிலில் வாடியிருந்த புத்தரின் முகம் மேலும் வாடாமல் இருக்க, அருகில் இருந்த தழைகளை வெட்டிப் பந்தல்போல் அமைத்து நிழல் ஏற்படுத்துகிறான். தான் ஒரு எளிய ஆயன் என்பதால், 'தெய்வக்குலத்தில் பிறந்தவரைத் தீண்டுவது பாவம்' என்று ஒருகணம் தயங்குகிறான். ஆனால், அவனது உள்ளம் தெளிவடைந்ததும், ஒரு வெள்ளாட்டை அழைத்து வந்து, புத்தர் மயக்கம் தெளிவதற்காக நேரடியாக அவரது வாயில் பால் கறந்து விடுகிறான். அவன் நட்ட தழைகள் வளர்ந்து, கட்டிய மாளிகை போலப் புதருக்கு நிழல் தருகின்றன. களங்கமில்லா உள்ளம் கொண்ட அச்சிறுவன், புத்தரை உலகமே காண அரிதான தெய்வம் என்று எண்ணி, கைகளைக் குவித்து வணங்குகிறான்.
மயக்கம் தெளிந்த புத்தர், மெல்ல எழுந்து தலை தூக்கி, பால் கறந்து தருமாறு கேட்கிறார். அதற்கு அச்சிறுவன், "ஐயையோ! ஆகாது. அண்ணலே, நான் ஒரு இடையன்; காட்டு மனிதன். என் கையால் உங்களைத் தீண்டக் கூடாது" என்று மறுக்கிறான். அப்போது புத்தர், "இக்கட்டான நேரங்களிலும், மனம் இரங்கும் போதும் மனிதர்கள் உடன் பிறந்தவர்களைப் போலவே ஒருவருக்கொருவர் உறவு கொள்வார்கள். ஓடும் ரத்தத்திலும், வழியும் கண்ணீரிலும் சாதியைத் தேடினாலும் கண்டுபிடிக்க முடியாது. பிறப்பால் யாருக்கும் உலகில் பெருமை வருவதில்லை. சிறப்பு வேண்டுமென்றால் நல்ல செயல்கள் வேண்டும். நன்மை செய்பவர்களே உலகம் போற்றும் மேலானவர்கள்; தீமை செய்பவர்களே ஒதுக்கி வைக்கப்பட வேண்டியவர்கள்" என்று அறிவுறுத்துகிறார்.
புத்தரின் இந்த ஞான மொழிகளைக் கேட்ட சிறுவன், தயக்கமின்றி பாலைக் கறந்து கொடுக்கிறான். தாய்ப்பாலினும் இனிமையான அந்தப் பாலைப் பருகிய புத்தரின் தளர்ச்சி நீங்குகிறது. இந்த கவிதை, சாதி, குலம், பிறப்பு ஆகியவற்றைக் கடந்து மனிதநேயம், சேவை மனப்பான்மை மற்றும் நல்ல செயல்களே ஒரு மனிதனுக்குப் பெருமை சேர்க்கும் என்பதை ஆழமாகப் போதிக்கிறது.
இந்தக் கட்டுரை செமினி செய்யறிவுக் கருவி உருவாக்கியதாகும்.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக
உங்கள் கருத்துகள் வரவேற்கப்படுகின்றன