மணிமேகலை - ஆதிரை பிச்சையிட்ட காதை

ஈங்குஇவள் செய்தி கேள்என விஞ்சையர்

பூங்கொடி மாதர்க்குப் புகுந்ததை உரைப்போன்:

ஆதிரை கணவன் ஆயிழை கேளாய்

சாதுவன் என்போன் தகவுஇலன் ஆகி

அணியிழை தன்னை அகன்றனன் போகிக்

கணிகை ஒருத்தி கைத்தூண் நல்க

வட்டினும் சூதினும் வான்பொருள் வழங்கிக்

கெட்ட பொருளின் கிளைகேடு உறுதலின்

பேணிய கணிகையும் பிறர்நலம் காட்டிக்

காணம் இலிஎனக் கைஉதிர்க் கோடலும்,

வங்கம் போகும் வாணிகர் தம்முடன்

தங்கா வேட்கையின் தானும் செல்வுழி,

நளிஇரு முந்நீர் வளிகலன் வௌவ

ஒடிமரம் பற்றி ஊர்திரை உதைப்ப

நக்க சாரணர் நாகர் வாழ்மலைப்

பக்கம் சார்ந்ததுஅவர் பான்மையன் ஆயினன்.

நாவாய் கேடுஉற நன்மரம் பற்றிப்

போயினன் தன்னோடு உயிர்உயப் போந்தோர்

இடைஇருள் யாமத்து எறிதிரைப் பெருங்கடல்

உடைகலப் பட்டாங்கு ஒழிந்தோர் தம்முடன்

சாதுவன் தானும் சாவுற் றான்என,

ஆதிரை நல்லாள் ஆங்குஅது தான்கேட்டு

ஊரீ ரேயோ ஒள்அழல் ஈமம்

தாரீ ரோஎனச் சாற்றினள் கழறிச்

சுடலைக் கானில் தொடுகுழிப் படுத்து

முடலை விறகின் முளிஎரி பொத்தி

மிக்கஎன் கணவன் வினைப்பயன் உய்ப்பப்

புக்குழிப் புகுவேன் என்றுஅவள் புகுதலும்,

படுத்துடன் வைத்த பாயல் பள்ளியும்

உடுத்த கூறையும் ஒள்எரி உறாஅது

ஆடிய சாந்தமும் அசைந்த கூந்தலில்

சூடிய மாலையும் தொல்நிறம் வழாது

விரைமலர்த் தாமரை ஒருதனி இருந்த

திருவின் செய்யோள் போன்றுஇனிது இருப்பத்,

தீயும் கொல்லாத் தீவினை யாட்டியேன்

யாது செய்கேன் என்றுஅவள் ஏங்கலும்,

ஆதிரை கேள்உன் அரும்பெறல் கணவனை

ஊர்திரை கொண்டாங்கு உய்ப்பப் போகி

நக்க சாரணர் நாகர் வாழ்மலைப்

பக்கம் சேர்ந்தனன் பல்லியாண்டு இராஅன்

சந்திர தத்தன் எனும்ஓர் வாணிகன்

வங்கம் தன்னொடும் வந்தனன் தோன்றும்

நின்பெருந் துன்பம் ஒழிவாய் நீயென

அந்தரம் தோன்றி அசரீரி அறைதலும்,

ஐஅரி உண்கண் அழுதுயர் நீங்கிப்

பொய்கைபுக்கு ஆடிப் போதுவாள் போன்று

மனங்கவல்வு இன்றி மனையகம் புகுந்துஎன்

கண்மணி அனையான் கடிதுஈங்கு உறுகெனப்

புண்ணிய முட்டாள் பொழிமழை தரூஉம்

அரும்பெறல் மரபின் பத்தினிப் பெண்டிரும்

விரும்பினர் தொழூஉம் வியப்பினள் ஆயினள்.

ஆங்குஅவள் கணவனும் அலைநீர் அடைகரை

ஓங்குஉயர் பிறங்கல் ஒருமர நீழல்

மஞ்சுஉடை மால்கடல் உழந்தநோய் கூர்ந்து

துஞ்சுதுயில் கொள்ள, அச் சூர்மலை வாழும்

நக்க சாரணர் நயம்இலர் தோன்றிப்

பக்கம் சேர்ந்து பரிபுலம் பினன்இவன்

தானே தமியன் வந்தனன் அளியன்

ஊன்உடை இவ்வுடம்பு உணவுஎன்று எழுப்பலும்,

மற்றவர் பாடை மயக்குஅறு மரபின்

கற்றனன் ஆதலின் கடுந்தொழில் மாக்கள்

சுற்று நீங்கித் தொழுதுஉரை யாடி

ஆங்குஅவர் உரைப்போர் அருந்திறல் கேளாய்

ஈங்குஎம் குருமகன் இருந்தோன் அவன்பால்

போந்துஅருள் நீஎன அவருடன் போகி,

கள்அடு குழிசியும் கழிமுடை நாற்றமும்

வெள்என்பு உணங்கலும் விரவிய இருக்கையில்

எண்குதன் பிணவோடு இருந்தது போலப்

பெண்டுடன் இருந்த பெற்றி நோக்கிப்

பாடையில் பிணித்துஅவன் பான்மையன் ஆகிக்

கோடுஉயர் மரநிழல் குளிர்ந்த பின்அவன்

ஈங்குநீ வந்த காரணம் என்என

ஆங்குஅவற்கு அலைகடல் உற்றதை உரைத்தலும்,

அருந்துதல் இன்றி அலைகடல் உழந்தோன்

வருந்தினன் அளியன் வம்மின் மாக்காள்

நம்பிக்கு இளையள்ஓர் நங்கையைக் கொடுத்து

வெங்களும் ஊனும் வேண்டுவ கொடும்என,

அவ்வுரை கேட்ட சாதுவன் அயர்ந்து

வெவ்வுரை கேட்டேன் வேண்டேன் என்றலும்,

பெண்டிரும் உண்டியும் இன்றுஎனின் மாக்கட்கு

உண்டோ ஞாலத்து உறுபயன் உண்டு எனில்

காண்குவம் யாங்களும் காட்டுவா யாக எனத்

தூண்டிய சினத்தினன் சொல்எனச் சொல்லும்:

மயக்கும் கள்ளும் மன்உயிர் கோறலும்

கயக்குஅறு மாக்கள் கடிந்தனர் கேளாய்:

பிறந்தவர் சாதலும் இறந்தவர் பிறத்தலும்

உறங்கலும் விழித்தலும் போன்றது உண்மையின்

நல்அறம் செய்வோர் நல்உலகு அடைதலும்

அல்லறம் செய்வோர் அருநரகு அடைதலும்

உண்டுஎன உணர்தலின் உரவோர் களைந்தனர்

கண்டனை யாகென, கடுநகை எய்தி

உடம்புவிட்டு ஓடும் உயிர்உருக் கொண்டுஓர்

இடம்புகும் என்றே எமக்குஈங்கு உரைத்தாய்

அவ்வுயிர் எவ்வணம் போய்ப்புகும் அவ்வகை

செவ்வனம் உரைஎன, சினவாது இதுகேள்

உற்றதை உணரும் உடல்உயிர் வாழ்வுழி

மற்றைய உடம்பே மன்உயிர் நீங்கிடில்

தடிந்துஎரி ஊட்டினும் தான்உண ராதுஎனின்

உடம்பிடைப் போனதுஒன்று உண்டுஎன உணர்நீ

போனார் தமக்குஓர் புக்கில்உண்டு என்பது

யானோ வல்லேன் யாவரும் உணர்குவர்

உடம்புஈண்டு ஒழிய உயிர்பல காவதம்

கடந்துசேண் சேறல் கனவினும் காண்குவை

ஆங்கனம் போகி அவ்வுயிர் செய்வினை

பூண்ட யாக்கையின் புகுவது தெளிநீ

என்றுஅவன் உரைத்தலும் எரிவிழி நாகனும்

நன்றுஅறி செட்டி நல்அடி வீழ்ந்து

கள்ளும் ஊனும் கைவிடின் இவ்வுடம்பு

உள்உறை வாழ்உயிர் ஓம்புதல் ஆற்றேன்

தமக்குஒழி மரபின் சாவுறு காறும்

எமக்குஆம் நல்அறம் எடுத்துஉரை என்றலும்,

நன்று சொன்னாய் நல்நெறிப் படர்குவை

உன்தனக்கு ஒல்லும் நெறிஅறம் உரைக்கேன்

உடைகல மாக்கள் உயிர்உய்ந்து ஈங்குஉறின்

அடுதொழில் ஒழிந்துஅவர் ஆர்உயிர் ஓம்பி,

மூத்துவிளி மாஒழித்து எவ்வுயிர் மாட்டும்

தீத்திறம் ஒழிகென, சிறுமகன் உரைப்போன்

ஈங்குஎமக்கு ஆகும் இவ்வறம் செய்கேம்

ஆங்குஉனக்கு ஆகும் அரும்பொருள் கொள்கெனப்

பண்டும் பண்டும் கலம்கவிழ் மாக்களை

உண்டேம் அவர்தம் உறுபொருள் ஈங்குஇவை

விரைமரம் மென்துகில் விழுநிதிக் குப்பையோடு

இவைஇவை கொள்கென எடுத்தனன் கொணர்ந்து

சந்திர தத்தன் என்னும் வாணிகன்

வங்கம் சேர்ந்ததில் வந்துஉடன் ஏறி

இந்நகர் புகுந்துஈங்கு இவளொடு வாழ்ந்து

தன்மனை நன்பல தானமும் செய்தனன்,

ஆங்ஙனம் ஆகிய ஆதிரை கையால்

பூங்கொடி நல்லாய் பிச்சை பெறுகென,

மனையகம் புகுந்து மணிமே கலைதான்

புனையா ஓவியம் போல நிற்றலும்

தொழுது வலம்கொண்டு துயர்அறு கிளவியோடு

அமுத சுரபியின் அகன்சுரை நிறைதரப்

பாரகம் அடங்கலும் பசிப்பிணி அறுகென

ஆதிரை இட்டனள் ஆர்உயிர் மருந்துஎன்.

கீழ்வரும் விளக்கம் செமினி செய்யறிவுக் கருவி எழுதித் தந்தது

மணிமேகலை - ஆதிரை பிச்சையிட்ட காதை - ஒரு விரிவான விளக்கம்

இந்த காதை, மணிமேகலையின் பசிப்பிணியை போக்க அமுதசுரபியில் உணவு இடுவதற்காக, ஆதிரை எனும் கற்புக்கரசியின் வரலாற்றை எடுத்துரைக்கிறது. இது ஒரு விஞ்சையன், மணிமேகலைக்கு ஆதிரையின் கதையைச் சொல்வதாக அமைகிறது.

ஆதிரையின் கணவன் சாதுவனின் கதை

ஆதிரை என்ற அழகிய பெண்ணுக்கு சாதுவன் என்றொரு கணவன் இருந்தான். அவன் நல்லவன் அல்ல. தனது மனைவி ஆதிரையை விட்டுவிட்டு, ஒரு கணிகையுடன் வாழ்ந்தான். அவளுடைய உதவியால் வாழ்ந்து, சூதாட்டத்தில் தனது செல்வத்தை எல்லாம் இழந்தான். அவனது செல்வம் அழிந்ததால், அவனைக் காப்பாற்றிய கணிகையும் அவனை விட்டு நீங்கிவிட்டாள்.

இதனால் செல்வம் இழந்த சாதுவன், மனம் நொந்து, கப்பல் மூலம் வாணிகம் செய்யும் வணிகர்களுடன் வெளிநாடு செல்ல ஆசைப்பட்டான். அவன் சென்ற கப்பல், ஆழ்கடலில் புயலில் சிக்கி உடைந்தது. கப்பல் உடைந்ததால், ஒரு மரத்தைப் பற்றிக்கொண்டு, அலைகளால் அடித்துச் செல்லப்பட்டு, நக்கசாரணர் எனும் நாகர்கள் வாழும் மலைப்பகுதியை அடைந்தான்.

அவன் சென்ற கப்பல் உடைந்ததாகவும், தன்னுடன் வந்தவர்கள் அனைவரும் இரவில் கடலில் மூழ்கி இறந்ததாகவும், சாதுவனும் இறந்துவிட்டான் என்றும் செய்தி பரவியது.

ஆதிரையின் துயரமும் தெய்வ வாக்கும்

இந்த துயரச் செய்தியைக் கேட்ட ஆதிரை மிகவும் துக்கப்பட்டாள். "ஊராரே! எனக்குத் தீ எரிக்கும் ஈமச் சிதை தரமாட்டீர்களா?" என்று கதறினாள். பின்னர் சுடுகாட்டிற்குச் சென்று, ஒரு குழியைத் தோண்டி, காய்ந்த விறகுகளை அடுக்கி, தீ மூட்டினாள். "என் அன்புக் கணவனின் வினைப்பயனை நானும் ஏற்க, அவன் புகுந்த இடத்திலேயே நானும் புகுவேன்" என்று கூறி, அந்த தீயில் பாய்ந்தாள்.

ஆனால் அங்கே ஒரு அற்புதம் நடந்தது! அவள் படுத்திருந்த படுக்கை, அவள் உடுத்திய உடை, பூசிக்கொண்டிருந்த சந்தனம், கூந்தலில் சூடிய மாலை ஆகியவை தீயினால் எரிக்கப்படவில்லை. அவை யாவும் தாமரை மலரில் அமர்ந்திருக்கும் திருமகளைப் போல அழகாக இருந்தன.

ஆதிரை பெரும் திகைப்புடன், "தீயும் என்னை எரிக்கவில்லையே! நான் என்ன பாவம் செய்தவள்? நான் என்ன செய்வேன்?" என்று அழுது புலம்பினாள்.

அப்போது ஆகாயத்திலிருந்து ஒரு அசரீரி ஒலித்தது: "ஆதிரையே! கேள். உன் கணவனை கடல் அலை அடித்துச் சென்று, நக்கசாரணர் வாழும் மலைப்பகுதியில் கொண்டு சேர்த்துள்ளது. அவன் இன்னும் பல ஆண்டுகள் அங்கிருப்பான். சந்திரதத்தன் என்ற ஒரு வணிகன் தனது கப்பலுடன் இங்கே வருவான். அப்போது உன் கணவன் திரும்பி வருவான். உன் பெரிய துன்பம் நீங்கும்."

இந்த அசரீரியைக் கேட்ட ஆதிரை, கண்ணீருடன் இருந்த துயரம் நீங்கி, ஒரு குளத்தில் நீராடி, மனம் அமைதியுடன் தன் வீட்டிற்குத் திரும்பினாள். "என் கண்மணி போன்ற கணவன் விரைவில் வருவான்" என்று உறுதியாக நம்பினாள். மழையைப் பொழிவிக்கும் சக்தியுடைய, புண்ணியமான கற்புக்கரசியான ஆதிரையை அனைவரும் வியந்து போற்றினர்.

சாதுவனின் புதிய வாழ்க்கை

அந்தப் பக்கம், ஆதிரையின் கணவன் சாதுவன், அலைகடல் அற்ற ஒரு கரையில், உயரமான ஒரு மரத்தின் நிழலில், கடலில் பட்ட துன்பத்தால் களைப்புற்று, ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் இருந்தான்.

அப்போது, அந்த மலைப்பகுதியில் வாழும், நற்குணமில்லாத நக்கசாரணர் சிலர் அங்கு வந்தனர். சாதுவன் தனியாகவும் களைப்புடனும் இருப்பதைக் கண்ட அவர்கள், "இவன் இரங்கத்தக்கவன். இவனது இந்த மாமிச உடல் நமக்கு உணவு" என்று கூறி, அவனை எழுப்ப முயன்றனர்.

நக்கசாரணர்களின் மொழியை சாதுவன் அறிந்திருந்தான். அதனால், அந்த கொடியவர்கள் அவனை அணுகாமல், வணங்கி அவனிடம் பேசினர். அவர்கள், "எங்கள் குரு இங்கிருக்கிறார். அவரிடம் நீங்கள் வந்து அருள்புரிய வேண்டும்" என்று கூற, சாதுவனும் அவர்களுடன் சென்றான்.

மதுக் குடங்களும், இறந்த உடல்களின் நாற்றமும், காய்ந்த எலும்புகளும் நிறைந்திருந்த ஒரு குகையில், ஒரு பெண் நாகத்துடன் ஒரு ஆண் நாகம் இருந்ததைப் போல, தனது பெண் நாகத்துடன் அமர்ந்திருந்த நாக அரசன் ஒருவனைக் கண்டான். நாக அரசன், சாதுவனைக் கயிற்றில் கட்டி, அவனது இருப்பிடத்திற்கு அழைத்துச் சென்றான்.

மரங்கள் நிறைந்த குளிர்ந்த நிழலில் நாக அரசன் சாதுவனிடம், "நீ இங்கு வந்த காரணம் என்ன?" என்று கேட்டான். அதற்கு சாதுவன், கடலில் தான் அனுபவித்த துன்பங்களை விளக்கமாக எடுத்துரைத்தான்.

சாதுவன் உணவின்றி கடலில் பட்ட துன்பத்தைக் கேட்ட நாக அரசன், "வருந்தினான் இந்த பாவம்! பெரியவர்களே வாருங்கள்! நம்பிக்கு ஒரு இளம்பெண்ணை கொடுங்கள். தேவையான மதுவையும் இறைச்சியையும் கொடுங்கள்" என்று கூறினான்.

சாதுவனின் அறவுரையும் நாகர்களின் மாற்றம்

இந்தக் கொடிய வார்த்தைகளைக் கேட்ட சாதுவன் மனமுடைந்து, "இத்தகைய கொடிய வார்த்தைகளை நான் கேட்க விரும்பவில்லை! இவற்றை நான் வேண்டேன்!" என்று கூறினான்.

நாகர்கள், "பெண்களும், உணவும் இல்லை என்றால் மனிதர்களுக்கு உலகத்தில் வேறு என்ன பயன் இருக்கிறது? பயன் இருக்குமென்றால் எங்களுக்குக் காட்டுங்கள்" என்று சினத்துடன் கேட்டனர்.

அதற்கு சாதுவன், சினம் கொள்ளாமல், "மயக்கம் தரும் கள்ளையும், உயிர்களைக் கொல்லுதலையும், நல்லோர் விலக்கினர். கேளுங்கள்:

பிறந்தவர்கள் இறப்பதும், இறந்தவர்கள் மீண்டும் பிறப்பதும், உறங்குவதும் விழிப்பதும் போல உண்மை. நல்லறம் செய்பவர்கள் நல்லுலகை அடைவதும், தீயறம் செய்பவர்கள் நரகத்தை அடைவதும் உண்டு என்பதை உணர்ந்ததால், அறிவுடையோர் இக்கொடிய செயல்களைத் துறந்தனர். நீங்களும் இதை உணர்வீராக" என்றான்.

இதைக் கேட்ட நாக அரசன், உரத்த சிரிப்புடன், "உடலை விட்டுப் பிரிந்த உயிர், வேறு ஒரு உடலை அடையும் என்று சொல்கிறாயே. அந்த உயிர் எப்படிச் செல்லும்? அதை தெளிவாகச் சொல்" என்று கேட்டான்.

சாதுவன், "சினம் கொள்ளாமல் இதைக் கேள். உயிர் உடலில் இருக்கும் வரை உணர்வு இருக்கும். உயிர் உடலில் இருந்து பிரிந்துவிட்டால், உடல் வெட்டப்பட்டு எரிக்கப்பட்டாலும் அது உணராது. எனவே உடலில் இருந்து ஒன்று பிரிந்து சென்றுள்ளது என்பதை உணர்ந்துகொள்.

சென்றவர்களுக்கு ஒரு பிறவி உண்டு என்பதை நான் மட்டுமல்ல, எல்லோரும் அறிவார்கள். உடல் இங்கிருக்க, உயிர் பல காத தூரம் சென்று சேரும் என்பதை கனவிலும் காண்கிறாய். அவ்வாறு சென்று, அந்த உயிர், தான் செய்த வினையின் பயனை அனுபவிக்க, வேறு ஒரு உடலில் புகுவது உறுதி" என்று விளக்கினான்.

சாதுவனின் இந்த விளக்கத்தைக் கேட்ட சினம் கொண்ட நாக அரசன், "நன்றாகச் சொன்னாய், நல்லறிவுள்ள வணிகனே!" என்று கூறி, சாதுவனின் கால்களில் விழுந்து வணங்கினான். "கள்ளையும் இறைச்சியையும் கைவிட்டால், இந்த உடலில் வாழும் உயிரைக் காப்பாற்ற என்னால் முடியாது. எங்கள் மரபின்படி, இறக்கும் வரை எங்களுக்கு ஏற்ற நல்லறத்தைக் கூறி அருளுங்கள்" என்று வேண்டினான்.

சாதுவன், "நன்றாகச் சொன்னாய், நீ நல்வழியில் செல்வாய். உனக்கு ஏற்ற அறத்தைக் கூறுகிறேன்:

உடைக்கப்பட்ட கப்பல்களில் இருந்து தப்பி வந்த உயிர்களைக் கொல்வதை நிறுத்தி, அவர்களின் உயிரைக் காப்பாற்றுங்கள். வயதாகி இறக்கும் விலங்குகளைத் தவிர, எந்த உயிரையும் துன்புறுத்தாதீர்கள். தீய செயல்களை விட்டுவிடுங்கள்" என்று கூறினான்.

இதற்கு நாக அரசன், "இங்கே எங்களுக்கு ஏற்ற இந்த அறத்தைச் செய்வோம். உமக்கு உரிய சிறந்த பொருட்களை எடுத்துக்கொள்ளுங்கள்" என்று கூறி, முன்னொரு காலத்தில் கப்பல் உடைந்து இங்கு வந்தவர்களின் விலையுயர்ந்த பொருட்களை எடுத்து வந்தான். அவற்றில், மணம் வீசும் சந்தன மரங்கள், மெல்லிய பட்டுத் துணிகள், விலைமதிப்பற்ற பொன் குவியல்கள் போன்றவை இருந்தன.

இந்த நேரத்தில், சந்திரதத்தன் என்ற வணிகன் தனது கப்பலுடன் அங்கு வந்தான். சாதுவன் சந்திரதத்தனின் கப்பலில் ஏறி, இந்த நகரத்திற்கு (பூம்புகாருக்கு) வந்து, ஆதிரையுடன் வாழ்ந்து, தனது வீட்டில் பல தானதர்மங்களைச் செய்தான்.

அமுதசுரபியில் பிச்சையிடுதல்

இவ்வாறு நல்ல நிலையை அடைந்த ஆதிரையின் கைகளால், "அழகிய பெண்ணே (மணிமேகலை)! பிச்சை பெற்றுக்கொள்" என்று விஞ்சையன் கூறினான்.

பின்னர் மணிமேகலை, ஆதிரையின் வீட்டிற்குள் நுழைந்தாள். அவள், செதுக்கப்படாத ஓவியம் போல, அமைதியாக நின்றாள்.

ஆதிரை மணிமேகலையை வணங்கி, வலம் வந்து, துயரம் நீங்கிய வார்த்தைகளுடன், அமுதசுரபியின் அகன்ற பாத்திரத்தில் உணவை இட்டு நிரப்பினாள். "உலகம் முழுவதும் பசிப்பிணி நீங்கட்டும்" என்று கூறி, ஆதிரை, அனைவருக்கும் உயிரைக் காக்கும் மருந்தாக உணவை இட்டாள்.

இந்தக் காதை, சாதுவனின் தீய குணங்கள், அவனது பயணம், ஆதிரையின் கற்பு, அவளுக்கு ஏற்பட்ட துயரம், அசரீரியின் மூலம் கிடைத்த ஆறுதல், சாதுவன் நாகர்களால் மீட்கப்படுவது, அவனது அறவுரை, நாகர்களின் மாற்றம், இறுதியில் ஆதிரையின் அறச்செயல் ஆகியவற்றை விவரிக்கிறது. இதன் மூலம், பசிப்பிணி நீக்குதலின் முக்கியத்துவத்தையும், கற்பின் பெருமையையும், அறத்தின் அவசியத்தையும் மணிமேகலை வலியுறுத்துகிறது.

படம் - மணிமேகலையின் கதைமாந்தர்கள் (தமிழ் இணையக் கல்விக்கழகம் - https://www.tamilvu.org/courses/degree/p202/p2023/html/p2023164.htm)